فصل بهار، جلوه گاه قدرت پروردگار با تمام زیبایی هایش در نیمکره شمالی، پس از یک زمستان سرد و طولانی نشانه های خود را نمایان کرده است.
بسیاری از مردم فصل بهار را آغاز زندگی دوبارهٔ طبیعت می‌دانند. در این فصل حیواناتی که دارای خواب زمستانی هستند و همچنین درختان از خواب زمستانی بیدار شده و زندگی را دوباره آغاز می‌کنند.
زمانی که فصل بهار می رسد روح دوباره در کالبد طبیعت بی جان و افسرده دمیده می شود و طبیعت لباس حیات بر تن می کند و اینگونه است که رستاخیز انسان و جهان، با پیدایش بهار به تماشا گذاشته می شود.
پرنده ها، نغمه ها و سرودهای فرح بخش و تازه سرمی دهند و انسان ها را به مهرورزی، گره گشایی و هم گرایی فرا می خوانند.
بهار، پیام آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی و به همین خاطر دوست داشتنی و خواستنی است و با آمدنش دل ها سرشار از سرور و جان ها معرفت می یابد. بهار، فصل حکمت الهی است.
اینکه چشمه مهر ایزد همواره به سوی آدمیان و همه موجودات، سرازیر است و ما اگر به غفلت، او و نشانه هایش را فراموش کنیم، او هرگز ما را فراموش نمی کند و با دگرگونی فصل ها نیز به جلوه گری قدرت بی پایانش می پردازد تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق او بتپد و بر اثر تماشای جلوه هایش، اشک شوق از چشمی جاری شود.
در واقع جهان هستی، تجسمی است از کمال و جمال پروردگار که همه ساله برای بشر یاد می دهد که زنده شدن پس از مرگ حقیقت است و این از توانایی های شگفت انگیز خالق یکتای این جهان بی همتاست.
