سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی – گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

غزل شماره 488 دیوان حافظ

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان
پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

بر در میکده رندان قلندر باشند
که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای
دست قدرت نگر و منصب صاحب جاهی

سر ما و در میخانه که طرف بامش
به فلک بر شد و دیوار بدین کوتاهی

قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی

اگرت سلطنت فقر ببخشند ای دل
کمترین ملک تو از ماه بود تا ماهی

تو دم فقر ندانی زدن از دست مده
مسند خواجگی و مجلس تورانشاهی

حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار
عملت چیست که فردوس برین می‌خواهی

معنی و تفسیر

برای رسیدن به هدف تان عاقلانه فکر کنید، صبور باشید و با افراد دانا و متخصص مشورت کنید.

عزم و اراده قوی داشته باشید و تلاش کنید. غرور را کنار گذاشته و از اطرافیان دلسوز کمک بگیرید تا شما را در رسیدن به خواسته تان کمک کنند چون به تنهایی نمی توانید تمام مشکلات را حل کنید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی – گفت بازآی که دیرینه این درگاهی

غزل شماره 488 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید – وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

معاشران گره از زلف یار باز کنید – شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند – ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

سحرگه ره روی در سرزمینی – همی‌گفت این معما با قرینی

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید – که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید

دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده – صد ماه رو ز رشکش جیب قصب دریده

آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست – چشم میگون لب خندان دل خرم با اوست

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است – صراحی می ناب و سفینه غزل است

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی – حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود – دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد – گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز یاد

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود – بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود

گر می فروش حاجت رندان روا کند – ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند

نوش کن جام شراب یک منی – تا بدان بیخ غم از دل برکنی

خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز – پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز