سلامی چو بوی خوش آشنایی – بدان مردم دیده روشنایی

غزل شماره 492 دیوان حافظ

سلامی چو بوی خوش آشنایی
بدان مردم دیده روشنایی

درودی چو نور دل پارسایان
بدان شمع خلوتگه پارسایی

نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای
دلم خون شد از غصه ساقی کجایی

ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا
فروشند مفتاح مشکل گشایی

عروس جهان گر چه در حد حسن است
ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی

دل خسته من گرش همتی هست
نخواهد ز سنگین دلان مومیایی

می صوفی افکن کجا می‌فروشند
که در تابم از دست زهد ریایی

رفیقان چنان عهد صحبت شکستند
که گویی نبوده‌ست خود آشنایی

مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع
بسی پادشایی کنم در گدایی

بیاموزمت کیمیای سعادت
ز همصحبت بد جدایی جدایی

مکن حافظ از جور دوران شکایت
چه دانی تو ای بنده کار خدایی

معنی و تفسیر

نیازمند کمک دیگران نباشید و با تکیه بر توانمندی های خودتان تلاش کنید تا به هدف برسید. دوستان خود را با وسواس انتخاب کنید و رابطه تان را با اطرافیان نادان و نا اهل کم کنید تا زندگی تان خراب نشود.

واقعیت های زندگی را ببینید و خیال پرداز نباشید. اهداف واقع بینانه انتخاب کنید و با توکل به خداوند تلاش کنید تا به آن ها برسید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

سلامی چو بوی خوش آشنایی – بدان مردم دیده روشنایی

غزل شماره 492 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

دارای جهان نصرت دین خسرو کامل – یحیی بن مظفر ملک عالم عادل

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم – هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم – روی و ریای خلق به یک سو نهاده‌ایم

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش – دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف – گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف

دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد – گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز یاد

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش – می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم – ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع – شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها – که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد – نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند – همدم گل نمی شود یاد سمن نمی کند

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی – فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند – تا همه صومعه داران پی کاری گیرند

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار – ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار