سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم – که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

غزل شماره 379 دیوان حافظ

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم
که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

عبوس زهد به وجه خمار ننشیند
مرید خرقه دردی کشان خوش خویم

شدم فسانه به سرگشتگی و ابروی دوست
کشید در خم چوگان خویش چون گویم

گرم نه پیر مغان در به روی بگشاید
کدام در بزنم چاره از کجا جویم

مکن در این چمنم سرزنش به خودرویی
چنان که پرورشم می‌دهند می‌رویم

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین
خدا گواه که هر جا که هست با اویم

غبار راه طلب کیمیای بهروزیست
غلام دولت آن خاک عنبرین بویم

ز شوق نرگس مست بلندبالایی
چو لاله با قدح افتاده بر لب جویم

بیار می که به فتوی حافظ از دل پاک
غبار زرق به فیض قدح فروشویم

معنی و تفسیر

تردید را کنار بگذارید و عاقلانه تصمیم بگیرید. در فکر کاری هستید، قبل از شروع آن، خوب فکر کنید و تمام جوانب را بسنجید. با دیگران صادق باشید و از افراد دو رو و فریب کار دوری کنید.

سستی و تنبلی را کنار گذاشته و قدم اول را بر دارید. با همت و تلاش می توانید آینده روشنی را برای خودتان بسازید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم – که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم

غزل شماره 379 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور – گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور

ز در درآ و شبستان ما منور کن – هوای مجلس روحانیان معطر کن

دارای جهان نصرت دین خسرو کامل – یحیی بن مظفر ملک عالم عادل

روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر – پیش شمع آتش پروانه به جان گو درگیر

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود – تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت – آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است – خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

بیا که رایت منصور پادشاه رسید نوید – فتح و بشارت به مهر و ماه رسید

دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز – دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز

به ملازمان سلطان که رساند این دعا را – که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش – خداوندا نگه دار از زوالش

رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد – صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست – ساقی کجاست گو سبب انتظار چیست

می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی – این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی

روزگاریست که ما را نگران می‌داری – مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری