ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند – مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند

غزل شماره 180 دیوان حافظ

ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند

طوبی ز قامت تو نیارد که دم زند
زین قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند

خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون
دل در وفای صحبت رود کسان مبند

گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی
ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند

ز آشفتگی حال من آگاه کی شود
آن را که دل نگشت گرفتار این کمند

بازار شوق گرم شد آن سروقد کجاست
تا جان خود بر آتش رویش کنم سپند

جایی که یار ما به شکرخنده دم زند
ای پسته کیستی تو خدا را به خود مخند

حافظ چو ترک غمزه ترکان نمی‌کنی
دانی کجاست جای تو خوارزم یا خجند

معنی و تفسیر

حد و مرز خود را نگه دارید و در هر شرایطی شوخی نکنید. باید بین شوخی و تمسخر تفاوت قائل شوید و دیگران را مسخره نکنید. نیش و کنایه زدن به دیگران کار درستی نیست دست از این کار بر دارید.

در اوج یا در قعر بودن هیچ کدام ماندگار نیست و ممکن است به چشم هم زدنی اوضاع و شرایط انسان تغییر کند، تمسخر مردم به خاطر شرایط سختی که دارند درست نیست و ممکن است خودتان نیز روزی دچار همین گرفتاری ها شوید.

صفات ناپسندی که در وجودتان است را اصلاح کنید تا مورد محبت دیگران قرار بگیرید.

برای به دست آوردن خواسته هایتان باید با اراده و اعتماد به توانمندی های خودتان اقدام کنید. مثبت اندیش باشید و افکار پوچ را از خود دور کنید تا شاد تر زندگی کنید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند – مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند

غزل شماره 180 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند – وان که این کار ندانست در انکار بماند

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد – وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد – بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم – لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود – رقم مهر تو بر چهره ما پیدا بود

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود – پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان – هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود – دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم – ز جام وصل می‌نوشم ز باغ عیش گل چینم

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم – گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

شب وصل است و طی شد نامه هجر – سلام فیه حتی مطلع الفجر

حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم – خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش – گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است – وز پی دیدن او دادن جان کار من است

ببرد از من قرار و طاقت و هوش – بت سنگین دل سیمین بناگوش