بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد – بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

غزل شماره 120 دیوان حافظ

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

غبار خط بپوشانید خورشید رخش یا رب
بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می‌بینم
کمین از گوشه‌ای کرده‌ست و تیر اندر کمان دارد

چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق
به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد

بیفشان جرعه‌ای بر خاک و حال اهل دل بشنو
که از جمشید و کیخسرو فراوان داستان دارد

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل
که بر گل اعتمادی نیست گر حسن جهان دارد

خدا را داد من بستان از او ای شحنه مجلس
که می با دیگری خورده‌ست و با من سر گران دارد

به فتراک ار همی‌بندی خدا را زود صیدم کن
که آفت‌هاست در تاخیر و طالب را زیان دارد

ز سروقد دلجویت مکن محروم چشمم را
بدین سرچشمه‌اش بنشان که خوش آبی روان دارد

ز خوف هجرم ایمن کن اگر امید آن داری
که از چشم بداندیشان خدایت در امان دارد

چه عذر بخت خود گویم که آن عیار شهرآشوب
به تلخی کشت حافظ را و شکر در دهان دارد

معنی و تفسیر

در فکر شروع کاری هستید، قبل از هر اقدامی با افراد دانا مشورت کنید و فقط ظاهر ماجرا را نبینید چون این کار باعث پشیمانی شما خواهد شد.

از تجربیات دیگران استفاده کنید و کارها را با اراده و عزمی راسخ شروع کنید. برای به دست آوردن خواسته هایتان باید مشکلات و سختی هایی را تحمل کنید اما با کمی دقت و تلاش می توانید به موفقیت برسید.

اگر قصد ازدواج دارید عجول نباشید زیرا الان زمان مناسبی برای این کار نیست.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد – بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

غزل شماره 120 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد – گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز یاد

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت – و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه – که در هوای تو برخاست بامداد پگاه

الا ای طوطی گویای اسرار – مبادا خالیت شکر ز منقار

وصال او ز عمر جاودان به – خداوندا مرا آن ده که آن به

چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری – خورد ز غیرت روی تو هر گلی خاری

ای که دایم به خویش مغروری – گر تو را عشق نیست معذوری

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر – هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو – زینت تاج و نگین از گوهر والای تو

کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد – محقق است که او حاصل بصر دارد

در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم – کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد – چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را – که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز – چه شکر گویمت ای کارساز بنده نواز

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم – ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم