صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را – که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

غزل شماره 4 دیوان حافظ

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

شکرفروش که عمرش دراز باد چرا
تفقدی نکند طوطی شکرخا را

غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل
که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر
به بند و دام نگیرند مرغ دانا را

ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست
سهی قدان سیه چشم ماه سیما را

چو با حبیب نشینی و باده پیمایی
به یاد دار محبان بادپیما را

جز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب
که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را

در آسمان نه عجب گر به گفته حافظ
سرود زهره به رقص آورد مسیحا را

معنی و تفسیر

کبر و خود بینی خصلتی ناپسند است، این خصلت نا پسند در شما دیده می شود، آفت زندگی شما همین خصلت است سعی کنید آن را از خود دور کنید و همیشه با دیگران مهربان باشید و فراموش نکنید که به انسان ها در زمانی که بی نیاز هستند کمک کنید.

ظاهر بین و نا امید نباشید. در اوج و یا در قعر بودن هیچ کدام همیشگی نیست. همیشه در کارها با مردم دانا و مصلحت اندیش مشورت کنید و توکل تان به خداوند متعال باشد.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را – که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

غزل شماره 4 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

صلاح کار کجا و من خراب کجا – ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی – کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم – هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد – کز حضرت سلیمان عشرت اشارت آمد

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست – جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام – وز خدا دولت این غم به دعا خواسته‌ام

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست – سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم – به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم

منم که گوشه میخانه خانقاه من است – دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد – باد غیرت به صدش خار پریشان دل کرد

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود – پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود

دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز – دروغ وعده و قتال وضع و رنگ آمیز

وصال او ز عمر جاودان به – خداوندا مرا آن ده که آن به

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود – دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد – که خاک میکده کحل بصر توانی کرد