بیا که قصر امل سخت سست بنیادست – بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غزل شماره 37 دیوان حافظ

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین
نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر
ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای
که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
که این عجوز عروس هزار دامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بی دل که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

معنی و تفسیر

فکر خود را روی اهدافی که دست یافتنی هستند متمرکز کنید و دست از تلاش بر ندارید تا به آن ها برسید و وقت و انرژی خود را برای اهدافی که قابل دست یابی نیستند هدر ندهید.

غرق شدن در گذشته چیزی را تغییر نمی دهد از گذشته دست بر دارید و به حال و آینده فکر کنید و برای آن برنامه ریزی کنید.

قدر داشته هایتان را بدانید و تا زمانی که زنده هستید از آن ها نهایت استفاده را ببرید اما بیش از حد دلبسته ی دنیا نباشید زیرا این دنیا زود گذر است.

دو رویی و ریا را از خود دور کنید و قانع و شکر گزار باشید تا در زندگی آرامش داشته باشید.