آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم – خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم

غزل شماره 361 دیوان حافظ

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا
بنده معتقد و چاکر دولتخواهم

بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز
آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است
ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد
و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم

صوفی صومعه عالم قدسم لیکن
حالیا دیر مغان است حوالتگاهم

با من راه نشین خیز و سوی میکده آی
تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم

مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود
آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم

خوشم آمد که سحر خسرو خاور می‌گفت
با همه پادشهی بنده تورانشاهم

معنی و تفسیر

با این که دیگران همیشه به شما بد کرده اند اما باز هم فدا کار و از خود گذشته هستید. انسان با خدا و شکر گزاری هستید، قدر نعمت های الهی را می دانید و مردم شما را بسیار دوست دارند.