صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد – ور نه اندیشه این کار فراموشش باد

غزل شماره 105 دیوان حافظ

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
ور نه اندیشه این کار فراموشش باد

آن که یک جرعه می از دست تواند دادن
دست با شاهد مقصود در آغوشش باد

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت
آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد

شاه ترکان سخن مدعیان می‌شنود
شرمی از مظلمه خون سیاووشش باد

گر چه از کبر سخن با من درویش نگفت
جان فدای شکرین پسته خاموشش باد

چشمم از آینه داران خط و خالش گشت
لبم از بوسه ربایان بر و دوشش باد

نرگس مست نوازش کن مردم دارش
خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد

به غلامی تو مشهور جهان شد حافظ
حلقه بندگی زلف تو در گوشش باد

معنی و تفسیر

حرص و طمع زیادی باعث زیان دیدن شما خواهد شد همیشه در کارها اعتدال داشته باشید و تا جایی که می توانید به دیگران کمک کنید و بخشی از مال و ثروت خود را در راه این کمک خرج کنید تا رزق و روزی پر برکتی داشته باشید.

به تمام جوانب کارهایی که انجام می دهید فکر کنید و حقی از کسی ضایع نکنید. اگر در گذشته به کسی ظلمی کرده اید آن را جبران کنید.

با خدا باشید تا خداوند نیز شما را یاری کند. ببخشید تا بخشیده شوید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد – ور نه اندیشه این کار فراموشش باد

غزل شماره 105 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد – صبر و آرام تواند به من مسکین داد

اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد – ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

به تیغم گر کشد دستش نگیرم – وگر تیرم زند منت پذیرم

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد – نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت – کار چراغ خلوتیان باز درگرفت

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم – هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد – عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش – که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد – هلال عید به دور قدح اشارت کرد

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب – گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش – بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام – خیر مقدم چه خبر دوست کجا راه کدام

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد – شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم – چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز – ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز