ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن – خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن

غزل شماره 394 دیوان حافظ

ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن

در چشم پرخمار تو پنهان فسون سحر
در زلف بی‌قرار تو پیدا قرار حسن

ماهی نتافت همچو تو از برج نیکویی
سروی نخاست چون قدت از جویبار حسن

خرم شد از ملاحت تو عهد دلبری
فرخ شد از لطافت تو روزگار حسن

از دام زلف و دانه خال تو در جهان
یک مرغ دل نماند نگشته شکار حسن

دایم به لطف دایه طبع از میان جان
می‌پرورد به ناز تو را در کنار حسن

گرد لبت بنفشه از آن تازه و تر است
کآب حیات می‌خورد از جویبار حسن

حافظ طمع برید که بیند نظیر تو
دیار نیست جز رخت اندر دیار حسن

معنی و تفسیر

به زودی لطف خداوند شامل حال شما شده و خوشبخت و سعادتمند می شوید. خانواده و دوستان خوبی دارید قدر آن ها را بدانید.

آینده نگر باشید و از هر فرصتی برای ساختن فردای بهتر استفاده کنید. در هیچ شرایطی دچار کبر و غرور نشوید چون باعث پشیمانی شما خواهد شد. پیمانی که با مشعوق بسته اید خوب است.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن – خال و خط تو مرکز حسن و مدار حسن

غزل شماره 394 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح – صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند – ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد – وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم – به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو – پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن – یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد – نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم – تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

بنال بلبل اگر با منت سر یاریست – که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت – آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان – لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری – به یادگار بمانی که بوی او داری

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی – کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو – جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید – فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید