گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو – باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو

غزل شماره 414 دیوان حافظ

گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو
باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو

هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی
گوش سخن شنو کجا دیده اعتبار کو

مجلس بزم عیش را غالیه مراد نیست
ای دم صبح خوش نفس نافه زلف یار کو

حسن فروشی گلم نیست تحمل ای صبا
دست زدم به خون دل بهر خدا نگار کو

شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد
خصم زبان دراز شد خنجر آبدار کو

گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو
مردم از این هوس ولی قدرت و اختیار کو

حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمت است
از غم روزگار دون طبع سخن گزار کو

معنی و تفسیر

گله از شرایطی که دارید مشکلی را حل نمی کند، سعی کنید با دیگران مقابله کرده و اختیار زندگی تان را خودتان به دست بگیرید. مقابل حرف زود بایستید و حق تان را بگیرید.

به دنبال هیجان هستید و اتفاقات روزمره باعث خستگی شما می شود. آرزوهای دور و درازی در سر دارید که برای رسیدن به آن ها باید با مشکلات زیادی مقابله کنید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو – باد بهار می‌وزد باده خوشگوار کو

غزل شماره 414 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

به جان پیر خرابات و حق صحبت او – که نیست در سر من جز هوای خدمت او

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم – به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم – تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد – که تاب من به جهان طره فلانی داد

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست – جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت – آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

سلیمی منذ حلت بالعراق – الاقی من نواها ما الاقی

حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم – خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست – وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست

گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت – ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت

همای اوج سعادت به دام ما افتد – اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست – در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست

چو گل هر دم به بویت جامه در تن – کنم چاک از گریبان تا به دامن

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو – جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست – گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست