صوفی بیا که آینه صافیست جام را – تا بنگری صفای می لعل فام را

غزل شماره 7 دیوان حافظ

صوفی بیا که آینه صافیست جام را
تا بنگری صفای می لعل فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

عنقا شکار کس نشود دام بازچین
کان جا همیشه باد به دست است دام را

در بزم دور یک دو قدح درکش و برو
یعنی طمع مدار وصال دوام را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه دارالسلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است
ای خواجه بازبین به ترحم غلام را

حافظ مرید جام می است ای صبا برو
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

معنی و تفسیر

باید حرص و طمع را کنار بگذارید تا زندگی طولانی و پر عزتی داشته باشید. توکل به خدا و دوری از نا امیدی راز پیروزی بر مشکلات است.

با دیگران صادق باشید و حق الناس را رعایت کنید که خداوند یاور درست کاران است.

باید دل تان را از هر گونه بدی پاک کنید در این صورت است که حقیقت بر شما آشکار می شود و به مقام والا دست پیدا می کنید.