خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود – به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود

غزل شماره 224 دیوان حافظ

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود

طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی
ولی چگونه مگس از پی شکر نرود

سواد دیده غمدیده‌ام به اشک مشوی
که نقش خال توام هرگز از نظر نرود

ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار
چرا که بی سر زلف توام به سر نرود

دلا مباش چنین هرزه گرد و هرجایی
که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که آبروی شریعت بدین قدر نرود

من گدا هوس سروقامتی دارم
که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود

تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری
وفای عهد من از خاطرت به در نرود

سیاه نامه‌تر از خود کسی نمی‌بینم
چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود

به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفید
چو باشه در پی هر صید مختصر نرود

بیار باده و اول به دست حافظ ده
به شرط آن که ز مجلس سخن به در نرود

معنی و تفسیر

اجازه ندهید شیطان شما را وسوسه کند و راه صحیح را برای زندگی خود انتخاب کنید. در فکر شروع کاری هستید، قبل از هر اقدامی خوب فکر کنید و درباره ی آن تحقیق کنید. لجبازی در این کار به سود شما نیست، سعی کنید با تدبیر و آینده نگری قدم بر دارید.

خواسته ای دارید که بهتر است از انجام آن منصرف شوید و با کمک و مشورت دوستان دلسوز مسیر دیگری را انتخاب کنید. داشتن نعمت های فراوان و زندگی خوب نتیجه ی قناعت و دوری از طمع است که شما این دو ویژگی خوب را دارید.

🔥 برای مشاهده فال امروزتان روی دکمه زیر کلیک فرمایید

فال حافظ امروز

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود – به هر درش که بخوانند بی‌خبر نرود

غزل شماره 224 دیوان حافظ

معنی و تفسیر

آخرین غزل ها

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم – زلف سنبل چه کشم عارض سوسن چه کنم

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود – هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

معاشران گره از زلف یار باز کنید – شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد – نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

عشق تو نهال حیرت آمد – وصل تو کمال حیرت آمد

ای آفتاب آینه دار جمال تو – مشک سیاه مجمره گردان خال تو

نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین – عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین

من و انکار شراب این چه حکایت باشد – غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر – بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد – وجود نازکت آزرده گزند مباد

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم – چون گوی چه سرها که به چوگان تو بازم

ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی – وان گه برو که رستی از نیستی و هستی

دلم رمیده شد و غافلم من درویش – که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

به آب روشن می عارفی طهارت کرد – علی الصباح که میخانه را زیارت کرد

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش – وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش